('zuigen tot op het bot')
Persoonlijk ben ik niet zo'n kluiverd. Ik houd er niet van mijn vingers vet te maken terwijl ik tegelijkertijd niets anders kan eten dan die kipkluif omdat mijn vingers te vet zijn om nog een vork of mes aan te raken. Maar als je zo'n kluif met een mes te lijf gaat, haal je zeker niet alles eraf, tenzij het vlees zo gaar is dat het spontaan van het bot afvalt. In China heb ik echter gezien dat je je kunt oefenen in het volledig afkluiven van stukjes kip met bot zelfs zonder je vingers te gebruiken. In veel Chinese gerechten wordt kippenvlees verwerkt dat niet uitgebeend is en veel Chinezen kauwen daar minutenlang op, laten het kluifje in hun mond heen en weer gaan om uiteindelijk een volledig kaal botje op de grond uit te spugen waar werkelijk geen draadje vlees meer aan zit. Of deze gewoonte ook bestond in het Europa van de zeventiende eeuw - toen de uitdrukking is ontstaan - weet ik niet. In films die in die tijd spelen zie ik toch altijd weer dat kippenbouten met de handen worden beetgepakt, maar dit terzijde. Maar dat het volledig afkluiven (of uitzuigen) van een stuk vlees tot op het bot metaforisch kan staan voor het volledig ge- of misbruiken van alle mogelijkheden of het volledig uitbuiten van een persoon, is niet moeilijk te begrijpen.
volgende keer:
gaan we sneeuwballen gooien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten