In de Middeleeuwen bestond al het woord papelard met een andere dan de huidige betekenis. Papeler was zoiets als 'murmelen, babbelen' en een papelard was een praatziek iemand die wartaal uitbracht. Iets later ging zo iemand met een vlotte babbel ook wel door voor hypocriet en onbetrouwbaar, vooral ook op christelijk gebied: schijnheilig dus.
Door de toevallige overeenkomst met het woord papier (in het Spaans zelfs papel) is het woord in het volksfrans ook gebruikt voor papier en dan meer specifiek voor officiële papieren (ook niet altijd even betrouwbaar) en met name identiteitspapieren.
volgende keer:
gaan we buiten spelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten