('verhuizen met de houten bel')
Midden negentiende eeuw was de uitdrukking nog déménager à la ficelle ('verhuizen met het koord') en dan moet je aan het touw denken waarmee je spullen door het raam via de gevel kon verhuizen. Ook oude huizen in Nederland zijn nog vaak voorzien van een haak waaraan een verhuistouw bevestigd kon worden. In Frankrijk kon je dan vervolgens met lege handen langs de concierge lopen zonder dat iets erop wees dat je het pand definitief verliet en vooral... zonder de (laatste) huur te betalen. Daarnaast bestond ook de uitdrukking à la sonnette de bois ('met het houten belletje'). Een houten belletje (dat natuurlijk nooit bestaan heeft) aan de deur of bij de concierge maakt aanzienlijk minder lawaai dan de gebruikelijke metalen variant en maakt het dus mogelijk de waakzaamheid van de concierge te omzeilen bij het verlaten van het pand. Later is dat belletje vervangen door de robuustere bel/klok (cloche) die evenwel ook minder lawaai zou maken indien hij van hout was geweest. Op het plaatje wordt nog een andere uitdrukking gebruikt met dezelfde betekenis: partir sans tambour ni trompette (lett. 'vertrekken zonder trommel of trompet', cf. ons 'met stille trom vertrekken'). Als de vrouw aan haar man vraagt of ze met stille trom vertrekken, zegt hij: 'Ssst! Ik heb geen zin op onze donder te krijgen (se faire sonner les cloches = 'op zijn donder krijgen', lett. 'de belletjes te laten rinkelen / de klokken te laten luiden').
volgende keer:
betreden we het stemlokaal met statige tred...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten