Ik heb inmiddels recht van spreken, maar vooral voor jongere kinderen is de generatiekloof tussen henzelf en hun ouders een enorme en onoverbrugbare. Vandaar dat zij hun ouders vaak aanduiden met mes vieux. Ik herinner me nog de laatste zin van een versje dat ik vijftig jaar geleden voor mijn moeder schreef: 'En hoe oud wordt mama nu ? / al zevenendertig, Hu!' waarbij 'hu!' mijn angst uitdrukte voor haar dood, die bij het bereiken van deze onvoorstelbaar hoge leeftijd wel zeer aanstaande moest zijn. Gelukkig hield ze het nog een halve
Als je met de nieuwe generatie over je kindertijd vertelt...
'Destijds hadden we geen internet, geen smartphone
en ook geen 3D-films! Maar we hadden walkmans,
cassettes, bandrecorders, telefooncellen...' / 'Wat
ben jij oud!!' ... zien ze dit voor zich!
eeuw vol...
volgende keer:
bespreken we de woningnood...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten