Misschien moet mijn optimisme getemperd worden, maar ik hoop later vandaag zo trots als een pauw rond te lopen en dan gaat het er niet om dat ik met mijn veren kan pronken, maar trots dat ik weer op twee benen kan lopen nadat ik bijna twee maandenlang ben veroordeeld tot hinkelen en bureaustoelrijden na een enkelbreuk eind juli en een operatie begin augustus.
Maar in de uitdrukking gaat het natuurlijk wel degelijk om ijdele trots die gepaard gaat met een hautaine houding. Het beeld van de pauw die anderen imponeert door zijn opzichtige staartveren uit te spreiden behoeft geen nadere uitleg. Zo zal het er bij mij in ieder geval niet uitzien, maar strompelen met TWEE benen en twee krukken zou voor mij al zo'n vooruitgang zijn dat me dat wel degelijk met trots zou vervullen. Nog even duimen...
volgende keer:
hoop ik fluitend rond te lopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten