('appel van onenigheid')
Voor de verklaring van deze uitdrukking die sinds de 16e eeuw in het Frans bestaat moeten we teruggaan naar de Griekse mythologie en wel vóór de Trojaanse Oorlog. Eris, de Griekse godin van de tweedracht (moeder van Ellende, Hongersnood, Strijd, Leugens en Moord, het was me de familie wel...) was zo woedend dat ze niet was uitgenodigd op het huwelijksfeest van Peleus en Thetis (nadat ze al door Zeus uit de hemel was verstoten), dat ze besloot een gouden appel (uit de tuin der Hesperiden) te midden van de wel uitgenodigde godinnen te gooien. Op de appel stond τῇ καλλίστῃ ('voor de mooiste'). Tja, dat was natuurlijk vragen om moeilijkheden. Vooral Aphrodite (godin van de liefde), Hera (vrouw van Zeus) en Athene (godin van oorlog en vrede en wijsheid) raakten met elkaar in de clinch. Om een eind te maken aan de verschrikkelijke twisten, wees Zeus Paris, zoon van de Trojaanse koning Priamos aan, om te beslissen wie de appel zou krijgen. De drie godinnen probeerden hem in te palmen door hem mooie cadeaus te beloven. Hera beloofde hem de heerschappij over een groot koninkrijk en Athene grote wijsheid. Maar hij liet zich overtuigen door Aphrodite, die hem de mooiste vrouw ter wereld beloofde. Dat bleek Helena te zijn, koningin van Sparta en echtgenote van Menelaos. Paris ontvoerde haar naar Troje, wat de aanleiding werd voor de beroemde Trojaanse Oorlog. De twee miskende godinnen besloten meteen de Grieken een handje te helpen tegen de Trojanen. En zo had Homerus vier eeuwen later genoeg stof voor zijn twee meesterwerken, de Ilias en de Odyssee...
volgende keer:
scheiden we het kaf van het koren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten