Toen ik in 2008 in mijn hotelkamer in Ashgabat (Turkmenistan, volgens velen het meest onvrije land ter wereld na Noord-Korea) was had ik vaak het gevoel dat de muren inderdaad oren hadden of dat er een mikrofoontje of cameraatje verstopt was zoals destijds in de verhalen van prinses Margarita en haar toenmalige man De Roy van Zuydewijn geopperd werd. Gelukkig bleef het zonder gevolgen en in mijn eentje hield ik natuurlijk toch al niet zulke interessante gesprekken, laat staan staatsgevaarlijke.
De uitdrukking ontstond trouwens in 1622 als les murailles ont des oreilles - dus bijna rijmend - vijf jaar later werden de murailles parois en vanaf 1690 zijn het de huidige murs. Mensen die zich ervan bewust zijn dat er misschien kan worden meegeluisterd, temperen vaak hun stemgeluid. Daardoor gaan eventueel aanwezigen juist hun oren spitsen...
volgende keer:
gaan we sausjes bereiden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten