('tussen twee wateren zwemmen')
Onze school had het goed voor elkaar op papier. Het is natuurlijk schier onmogelijk om goed onderwijs te bieden in deze coronacrisis, en dan is een duidelijke keuze de minste van twee kwalen. We zouden tot het eind van dit schooljaar doorgaan met de online lessen. Er werd geïnvesteerd in schoollicenties, online cursussen om steeds beter onderwijs op afstand te organiseren, schakeldagen op school om plannen te maken voor de lange termijn en vanaf 2 juni zou de school vijf weken opengesteld worden om de leerlingen in verantwoorde groepen te ontvangen om toetsen te maken. We hadden alles voor elkaar en dan vertelt onze premier een week voor de openstelling ineens tussen neus en lippen door dat het natuurlijk niet zo kan zijn dat de scholen alleen voor toetsen en mentoruren open mogen gaan, maar dat er ook fysieke lessen moeten worden gegeven met anderhalve meter afstand (let wel, op onze school moet je in niet-coronatoestanden al stagediven om met 31 puberlijven in een kippenhok als docent bij de leerlingen achterin te komen, dus dat betekent dat die klassen in vier klassen verdeeld moeten worden).
Om mijn leerlingen op de eindtoets voor te bereiden heb ik hen weekopdrachten gegeven waarvoor ze 'procespunten' kunnen krijgen die meetellen voor die eindtoets. Daardoor blijven zij op een zinvolle manier bezig. Het verplicht mij tot zeer intensieve individuele feedback online. Maar door de woorden van de premier is de schoolleiding in één dag weer overstag gegaan en nu moet ineens alles tegelijk: toetsen afnemen, online lessen geven én fysieke lessen op school. Op die manier zeilen we door de klippen door om iedereen en niemand tevreden te stellen. Ik vrees dat we tegen de klippen op zeilen. Ik heb er vannacht in ieder geval totaal niet van geslapen. Die intensieve feedback zal ik grotendeels moeten laten varen, want daar heb ik uiteraard geen tijd meer voor als ik ook moet surveilleren én fysiek les geven aan opgedeelde klassen. En hoeveel stof kun je 'behandelen' (overigens een zeer verouderd begrip in een vaardigheidsvak als een taal, waarin leerlingen vooral zelf bezig moeten zijn met de taal) als je dat op vier of vijf momenten per klas moet doen?
Ik weet dat dit blog geen podium is voor dit soort discussies en misschien word ik gewoon oud en minder flexibel, maar dit zwalkende beleid waarmee op het laatste moment ineens goed gefundeerde plannen overboord worden gegooid en met één uitspraak of pennenstreek professionals worden verplicht tussen twee wateren door te zwemmen, vind ik buitengewoon demotiverend en onverstandig. Tot overmaat van ramp kan ik als gevolg van een extra beveiliging niet meer bij de online schoolbestanden, waardoor het nakijken van online ingeleverde opdrachten en het voorbereiden van online lessen helemaal onmogelijk is geworden. Daardoor ben ik op deze Hemelvaartsdag dus eigenlijk verplicht iets te doen wat voor een docent in het voortgezet onderwijs een onmogelijkheid is: een vrije dag nemen. Help, hoe moet dat?...
volgende keer:
krijgen we te kampen met droogte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten