Bijbelvasten onder u kennen vast het verhaal van het gouden kalf waarin het volk dat Mozes door de woestijn leidde verveeld en ontevreden achterbleef terwijl hun leider de berg Sinaï beklom om de tien geboden van God te ontvangen. Het morrende volk vroeg aan zijn broer Aäron of hij geen betrouwbaardere godheid voor hen kon creëren. Daarop verzamelde Aäron alle goud en sieraden van de vrouwen en kinderen en smolt ze om tot een gouden kalf, waarmee hij verwees naar de Egyptische godheden Hathor en Apis. Het volk feestte en danste rond het kalf en riep in vervoering dat het kalf de godheid was die hen uit Egypte naar het beloofde land zou brengen. Toen Mozes neerdaalde van de berg met de tafelen met de tien geboden, ontstak hij in woede, liet het kalf weer vernietigen en strooide het goud in water dat hij de afgodaanbidders liet opdrinken. De oudtestamentische God stond echter - in tegenstelling tot de nieuwtestamentische Jezus - niet erg bekend om zijn vergevingsgezindheid en was pas tevreden toen Mozes 3.000 mensen zonder aanzien des persoons liet doden. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik als kind bij het lezen van dit verhaal meteen sympathie kreeg voor het gouden kalf, maar dit daargelaten...
Tegenwoordig worden mensen die niets belangrijker vinden dan geld en materie wel aanbidders van het gouden kalf genoemd. O.K., daar is misschien niets sympathieks aan, maar het is geen reden voor een massamoord, lijkt me.
volgende keer:
gaan we eens kijken wat de herder op de woorden van de herderin te zeggen heeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten