L'auberge espagnole (2002)
de zoete inval
('een Spaanse herberg')
Deze uitdrukking is internationaal bekend geworden door de succesvolle film van Cédric Klapisch met dezelfde titel uit 2002, waarin een groep jonge mensen met een Erasmusbeurs in een studentenhuis in Barcelona gevolgd wordt. De film heeft twee sequels gekregen: Les poupées russes (2005) en Casse-tête chinois (2013).
Oorspronkelijk betekende de uitdrukking: 'een situatie waarin je alleen aantreft wat men zoal heeft meegebracht'. Dan kun je denken aan eten met de ingrediënten die toevallig in huis zijn, maar dus ook aan een plek waar je van alles aantreft, en van daaruit weer een plek waar je alles en iedereen aan kunt treffen, waar het een zoete inval is.
In de achttiende eeuw hadden Spaanse herbergen een bedenkelijke reputatie: als je er wat wilde eten, kon je maar beter zelf wat meebrengen, ofwel omdat de herberg alleen onderdak bood en geen eten en drinken, of omdat de kwaliteit van het gebodene zeer minimaal was.
Het misschien ook wel aangename aspect van de 'zoete inval' kan gekomen zijn door de soms aangename verrassingen die je kunt aantreffen als iedereen zijn bijdrage levert en/of door het gevarieerde gezelschap dat in de herberg zijn toevlucht zocht. Bedenk daarbij dat veel Spaanse herbergen langs het parcours van de bedevaarttocht naar Santiago de Compostela natuurlijk bezoekers uit allerlei streken ontvingen.
volgende keer:
doen we het in onze broek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten