('het anker werpen')
Ainsi, toujours poussés vers de nouveaux rivages / Dans la nuit éternelle emportés sans retour / Ne pourrons-nous jamais sur l'océan des âges / Jeter l'ancre un seul jour ?
'Zo altijd voortgedreven naar nieuwe oevers / In de eeuwige nacht weggevoerd zonder terug te kunnen keren / Zullen we dan nooit op de oceaan der tijden / Voor één dag het anker kunnen werpen?'
Zo begint het beroemdste gedicht van Alphonse de Lamartine uit 1820, waarin de dichter in zijn eentje terugkeert naar het meer waar hij mooie momenten heeft beleefd met zijn geliefde die zich door haar slechte gezondheid niet aan de afspraak kon houden om daar met hem terug te keren. Het gedicht gaat over de vluchtigheid van de tijd die het ons helaas onmogelijk maakt om mooie momenten vast te houden. Ze ontglippen ons altijd weer.
De metafoor in het gedicht is gemakkelijk te begrijpen, zeker doordat de plaats van het gedicht ook een water is. De stap naar het land is maar een kleine. Iemand die daar het anker werpt, stopt met ronddolen en vestigt zich op een plaats. In het gedicht gaat het beeld nog verder dan dat. Er wordt een anker geworpen in de tijd, maar ook dat is gezien de context gemakkelijk te begrijpen.
volgende keer:
gaan we met stenen gooien in de tuin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten