partir, c'est mourir un peu

partir, c'est mourir un peu
(lett. 'vertrekken is een beetje sterven')

Nu de Britten per referendum hebben besloten ons te gaan verlaten in de Europese Unie, richt ik de schijnwerpers op een uitdrukking die onveranderd in onze taal is terechtgekomen: Partir, c'est mourir un peu (lett. 'vertrekken is een beetje sterven'). Ook deze uitdrukking heeft een literaire oorsprong. Het is een versregel uit het gedicht Rondel de l'adieu (1890) van Edmond Haraucourt (1856-1941):

Partir, c'est mourir un peu,

C'est mourir à ce qu'on aime :

On laisse un peu de soi-même

En toute heure et dans tout lieu.

C'est toujours le deuil d'un vœu,

Le dernier vers d'un poème ;

Partir, c'est mourir un peu.

Et l'on part, et c'est un jeu,

Et jusqu'à l'adieu suprême

C'est son âme que l'on sème,

Que l'on sème à chaque adieu...

Partir, c'est mourir un peu.

Afscheidsrondeel

Weggaan is een beetje doodgaan
Doodgaan aan wat je dierbaar is
Steeds blijft iets van je in gemis
Op andere plekken voortbestaan

Rouwen om wat niet door kon gaan
Het eind van een geschiedenis
Weggaan is een beetje doodgaan
Doodgaan aan wat je dierbaar is

Een spel van komen en weer gaan,
En tot het voor het laatste is
Zul je steeds ter geheugenis
Een stukje van je ziel afstaan
Weggaan is een beetje doodgaan.

In 1902 is het gedicht door Francesco Paolo Tosti tot een lied bewerkt:

volgende keer
Hoe zeg je in het Frans 'dat is wel te zien'?