('zolang gaat de kruik te water tot ze uiteindelijk breekt')
Hoe ouder de uitdrukking, hoe anders de zinsvolgorde en hoe groter de kans dat wij hem ook kennen. Het lijkt soms wel of er in de Middeleeuwen meer Europese integratie bestond dan heden ten dage.
In de dertiende eeuw waren de kruiken in het algemeen van terracotta, een nogal breekbaar materiaal, dus die kruiken hadden niet het eeuwige leven, zeker niet als de gebruiker niet zo handig was. Water moest natuurlijk meerdere keren per dag gehaald worden, dus vroeg of laat moest er wel een einde komen aan het leven van de kruik en viel hij aan diggelen (Elle se casse of Elle se brise, die variant bestaat ook). In de dertiende eeuw was het overigens nog geen cruche maar een pot die niet naar l'eau ging, maar naar le puits ('de put'). In de Roman de Renart ('Van den vos Reinaarde') verandert de pot in water: tant va pot à l'eau que brise. Eigenlijk gaat die pot of die kruik dus al behoorlijk lang te water...
volgende keer
Waarom heeft een kindermodeketen zichzelf Tape-à-l'oeil genoemd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten